Winteravond in de buurt...

Winter op ons balkon

Het is winter!!! Ook op ons Amsterdamse balkon




Eten voor de musjes




Bij ons rijden de trams gewoon!




Eenzame fietser

Het jaar in de trein

Zo aan het eind van het jaar is het voor iedereen weer eens tijd een en ander te overdenken. Bij mij is dat in elk geval zo. Deze week had ik ook volop de tijd. Gezien het onmenselijk slechte weer lukt het de Nederlandse Spoorwegen niet om ook maar een trein waar ik in moest op tijd te laten rijden. Afwisselend tandenknarsend en tandenklapperend stond ik op koude perrons, in een overvolle stationshal of met een kopje koffie in de kiosk. Tijd voor reflectie dus.

Ik dacht eraan hoe de trein en zijn publiek een afspiegeling zijn van de maatschappij. De verruwing in de samenleving die tot uiting komt als mensen elkaar's gedrag niet tolereren. Je ziet het terug in de uiterst onbeschofte reacties als je in een stiltecoupe vraagt of iemand elders zijn alledaagse perikelen door de telefoon zou kunnen schreeuwen. Het niet denken aan anderen. Waarom als tiener die tegen de hele wereld is en respect wil opstaan voor die mevrouw van tachtig in een bomvolle trein? Na veel aansporen van een medepassagier en mij vonden ze een tussenoplossing: ze schoven heel dicht tegen elkaar aan zodat de mevrouw er nog net bij kon. En dan de vrijdagavonden als ik wel eens laat reis. Maar je ziet al reizend met de trein ook de mooie kanten van onze samenleving. Bijvoorbeeld die keer op een wat kille dag dat een meisje op Amsterdam Amstel flauwviel. Meteen stond een jong stel bij haar en regelde dat er hulp kwam. Een man deed meteen zijn mooie regenjas uit en legde die over het meisje heen. Of al die keren dat mensen met kinderwagen de helpende hand toegestoken wordt. Conducteurs die rustig de tijd nemen om mensen uit te leggen hoe ze het best ergens kunnen komen. Een vriendelijke lach van medepassagiers die je geregeld tegen komt. Eigenlijk zijn er veel meer mooie momenten dan vervelende in en om de trein. En zo is het in de samenleving ook. Laten we die mooie momenten maar eens wat meer koesteren, dacht ik terwijl ik op een koud perron stond. Maar inwendig mopperde ik toch op de NS.

Creative Blog Award

Het is alweer ruim twee weken geleden dat ik van Monique de Creative Blog Award kreeg. De wat? De creative Blog Award. Maar zo'n prijs krijg je niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen. Dit zijn de opdrachten die je er bij krijgt:

1. Plaats de award en het berichtje op je Blog

De award prijkt fier boven dit bericht. Waarom ik hem kreeg? Ik citeer mijn kleuterschoolvriendin:
Liset is mijn klasgenootje uit de kleuterklas ooit en samen deden we het VWO. We hebben elkaar de laatste tien jaar misschien drie keer gezien, maar verliezen elkaar nooit echt uit het oog. Liset schrijft hartstikke leuk, maar te weinig. Deze prijs dus voor je creatieve fotocursus en als inspiratieprijs


2. Een bedankje en link naar degene die je de award heeft gegeven

@Monique: dank je, ik ben toch wel vereerd! Een mooie aanmoediging om voor 2010 me voor te nemen om meer te gaan schrijven. En elkaar misschien voor de vierde keer in elf jaar te ontmoeten? De link naar Monique's webpagina is hierboven gemaakt.


3. Vertel ons 7 dingen over jezelf die wij niet van je weten

Oops. Ach iedereen weet wel dat ik onhandig ben, dat ik weinig geduld heb en geen fan ben van Geert Wilders. Wat dan te vertellen? Een poging:

- Tassen zijn aan mij niet besteed: het is een noodzakelijk kwaad zo'n ding bij je te hebben.

- Ongeveer een keer in de twee maanden heb ik een pizzadate met twee vriendinnen in Zwolle, hebben altijd dezelfde tafel en we bestellen daar echt altijd hetzelfde. Voor mij de Pasta Lanterna, heerlijk! Vrijdag ga ik weer!

- Een Amerikaanse vriend van mij vond me een gevaar op fiets ("Are you looking at any sign?"). Maar hij heeft nog nooit in Amsterdam gefietst en dus geen recht van spreken.

- Ik lijk sprekend op mijn oma van Dij. Als mensen een foto van haar zien, vragen ze of zij mijn moeder is.

- Constante geluiden zoals het brommen van een airconditioner maken me helemaal gek!

- N.a.v. Monique die dierenarts wilde worden: ik wilde journalist worden. Maar in Wageningen kon je dat niet studeren en ik bleek ook niet zo'n heel fervente schrijfster (zie de frequentie van dit blog)

- Ik heb net een tijdelijk abonnement op de Libelle genomen, auch!

De volgende drie opdrachten luiden als volgt:
4. Kies 7 andere bloggers die volgens jou deze award ook verdienen
5. Plaats een link naar deze 7 bloggers.
6. Laat deze 7 mensen weten dat je ze deze award hebt gegeven

Hier volg ik het voorbeeld van een andere prijswinnaar van Monique (Frederique). Ik citeer: Opdrachten 4, 5 & 6 ga ik niet uitvoeren. Ik heb geen 7 mede loggers meer paraat die ik kan verwennen met deze award. En zo vervallen dus ook de rest van de opdrachten….

Nou Monique, ik hoop dat je een beetje tevreden bent! In elk geval weer eens een berichtje!

Het is stil in Amsterdam

Het is stil in Amsterdam. Een mooie zin voor een stad die eigenlijk nooit slaapt. Voor een stad vol leven waar altijd wat gebeurt. Vandaag was het die zin die onze burgemeester Job Cohen gebruikte om te omschrijven wat hij voelde toen hij hoorde dat Ramses Shaffey is overleden. Dat vond ik zo mooi. Voortaan zal ik altijd als ik langs het Sarphatihuis loop (waar Ramses woonde de laatste jaren) denken aan deze zin. De stad van het eeuwige lawaai wist vandaag even niks meer te zeggen...

Fotocursus (2)

Nog steeds volg ik een fotocursus. Onze laatste opdracht was om een bepaald object vanuit verschillende standpunten te fotograferen. De foto's moesten laten zien dat een zelfde object heel andere sferen kan oproepen op een foto. Ik ben vorige week zondag in de kou naar De Schreeuw gegaan, het kunstwerk dat ter nagedachtenis van Theo van Gogh in het Oosterpark is geplaatst. Het was toen net iets meer dan 5 jaar geleden dat Theo van Gogh vermoord werd, vlakbij het Oosterpark. Daarom waren er nog bloemen, wat het kunstwerk (en de foto's) weer net even iets anders maakte. Bij deze blog een paar van de foto's die ik gemaakt heb. Hopelijk schreeuwen ze je niet al te veel tegemoet.







Bloemen voor Theo van Gogh

Fotocursus

Sinds een paar weken doe ik een fotocursus. Ik heb pas vier lessen gehad, maar toch al wat geleerd. Voor onze vorige opdracht moesten we drie keer hetzelfde object fotograferen met drie verschillende standen van de lens. Het object moest ongeveer even groot op de foto blijven. Dat was een eye-opener! Je krijgt echt verschillende achtergronden en daardoor ook andere foto's. Zie hieronder een van de series die ik gemaakt heb.Voor de volgende opdracht moeten we steeds hetzelfde object vanuit verschillende standpunten fotograferen. Zaterdag dus lekker het Oosterpark in, naar het Boerhaaveplein en naar de bankjes langs de Amstel. Ben benieuwd hoe dat gaat!

Boter op mijn hoofd

De DSB-bank is failliet. En al een paar dagen ben ik boos op Bos. Veel mensen werkloos, veel spaarders de dupe, kortom een hoop ellende. Waarom niet wat hulp aan deze bank en wel heel veel geld in andere banken steken? Goed, een argument snap ik enigszins. DSB is niet door de kredietcrisis in de problemen gekomen, maar door eigen dom beleid. En dat geldt, aldus Bos, niet voor de andere banken. Maar als de ING of de ABN/Amro nou een wat meer solide beleid hadden gevoerd, dan waren ze ondanks de crisis misschien ook wel niet in de problemen gekomen. Weten wij veel? Daarom blijf ik nu met het volgende gevoel zitten: de Nederlandse belastingbetaler mag wel risico lopen omdat Amerikanen domme hypotheken afsloten waar onze ING bij betrokken was, maar niet voor Nederlanders die domme hypotheken afgesloten hebben bij DSB. Dat voelt een beetje raar. Dus schreef ik op Twitter dat Bos boter op zijn hoofd heeft. Alleen: ik heb dat zelf ook. Al twee maanden geleden haalde ik vrijwel al mijn spaargeld bij DSB weg omdat ik hoorde dat ze wel eens failliet zouden kunnen gaan. En in het weekend voor D-weekend haalde ik het laatste beetje weg. Zo droeg ik mijn eigen steentje bij de de DSB-malaise, maar intussen was ik toch boos op Bos. Eerlijk is eerlijk: ik ben blij dat ik geen gedoe over mijn geld heb. Maar die smeltende boter op mijn hoofd voelt toch wat minder...

Mensen in de trein

Al bijna 20 jaar reis ik vrijwel dagelijks per trein van en naar mijn werk. De laatste vijf jaar is dat van Amsterdam Amstel naar Utrecht en weer terug. En er is een aantal mensen dat datzelfde traject op ongeveer dezelfde tijden aflegt. Een aantal daarvan groet je, een enkele keer wissel je wat woorden uit. Ze horen bij je dagelijkse ritme, al weet je verder eigenlijk niets van ze. Maar ze zijn een soort ankerpunt. Toen ik jaren geleden van Ede-Wageningen naar Utrecht reisde, is het me weleens gebeurd dat ik in een verkeerde trein stapte. Ik kwam op het nippertje aan, lette niet op de borden en liep de zo de trein in. Op het moment dat ik de coupe inkeek, dacht ik: "er klopt iets niet", maar ik kon er mijn vinger niet opleggen. Toch maar even snel gevraagd waar de trein heenging. Naar Den Bosch dus. Nog sneller de trein weer uit dus. Later besefte ik waarom er iets niet klopte. Geen enkel gezicht in die trein kwam me ook maar enigszins bekend voor. Onbewust was dat me opgevallen. Onlangs viel me weer wat op. Ik heb me een aantal jaren vreselijk geergerd aan een mevrouw die ik gedachten "Juffrouw Mier" noemde. Ze was klein, spichtig, wat ouder en ze liep heel snel. Ze was altijd als eerste de trein in en lette nooit op of ze daarbij wellicht iemand vrijwel omver liep. Maar sinds een maand of twee is ze er niet meer. Toen ik deze week net de trein miste en op een bankje zat te wachten op de volgende gingen mijn gedachten naar haar. Waar zou ze gebleven zijn? Zou ze met pensioen zijn? Wat deed ze dan eigenlijk al die tijd in Utrecht? Zou er niet iets ergers zijn? Of wie weet heeft ze wel een sabattical en komt ze weer terug. Maar een sabattical is niks voor juffrouw Mier. Na een kwartier kwam de trein. Een aantal andere bekende mede-reizigers stapte ook in. Gelukkig maar. Hoe je je er ook aan kunt ergeren, ze horen erbij. Je gaat ze pas missen als ze er niet meer zijn!

Sammy's streken

Wij hebben een kat. En die heeft de laatste paar jaar streken. Hij is inmiddels bijna 14 jaar. Hij vindt dat een respectabele leeftijd, waarop wij hem dienen te verwennen. Hoe we dat merken? Aan zijn gedrag. Hij vraagt geen aandacht, hij eist aandacht. Als gevolg hiervan klinkt met regelmaat een gejammer door het het huis. Als dat niet helpt, volgt een sprong op de bank, gevolgd door weer een hard "mjiaaauuuuw". Vervolgens rolt Sammy op zijn rug om aan te geven waar hij geaaid wenst te worden. En dan kijkt hij je zo intens aan dat je bijna geen 'nee' meer durft te zeggen. Wanneer ik naar de keuken loop, loopt Sammy mee. Hij heeft dan immers recht op een heuse "Kitsbit" (daar voelt hij zich dan weer niet te oud voor, terwijl het snoepjes voor jonge katten zijn). Dat ik niet van plan ben hem twaalf keer per dag kattensnoepjes te geven, wil er maar niet in. En daar helpt zelfs intens kijken niet aan. Dan loopt hij maar naar het balkon. Dat heeft een grote aantrekkingskracht op hem. Lekker knagen aan de plantjes. Gevolg is meestal dat ik binnen een kwartier binnen iets op te ruimen heb. Dus spreek ik hem bestraffend toe. Effect? Nul! En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Maar ach, het is ook wat: 14 jaar. En na 8 jaar de underdog kat te zijn geweest bij zijn vorige eigenaar, is het nu ook wel lekker voor hem om alle aandacht te krijgen. En we moeten niet zeuren. We vonden Sammy altijd een beetje een theemuts. En nu, na jaren wordt hij eindelijk net een echte kat!

Stuntelen

De minister-president stond afgelopen donderdag te stuntelen, zo gaf hij ook zelf toe. Het was geen handig moment om dat te doen. Hij werd met de vloer gelijk gemaakt. Het overkomt iedereen wel eens. In dat opzicht is Balkenende ook gewoon een mens. Vandaag las ik in de Volkskrant een stuk over hoe het zo gekomen was. En daar schrok ik eigenlijk meer van dan van het gestuntel zelf. Wat stond er?
" Balkenende had in de voorafgaande weken een moordend programma. Er zaten te veel nieuwe, slecht ingewerkte medewerkers op cruciale plekken. De apparatuur haperde. Mensen op belangrijke posities waren net even afwezig. Daardoor liep Balkenendes voorbereiding hopeloos uit, en kwam hij nauwelijks aan slapen toe. Bovendien was hij een beetje grieperig."


Kijk dat laatste, daar is weinig aan te doen (al zal de premier door het weinige slapen bevattelijker zijn geweest voor een koutje). Maar alles daarvoor.... Waarom bereidt een premier zich niet wat rustiger voor? Zijn er geen taken die door anderen overgenomen kunnen worden? En hoe kan het dat op te veel cruciale plekken mensen zitten die niet ingewerkt zijn? En de allerergste: mensen op belangrijke posities waren net even afwezig. Wat een flauwekul zeg! Nooit van prioriteiten stellen gehoord? Van time management? In deze tijd van crisis is het belangrijk dat we het gevoel hebben dat ons land in goede handen is. Dat het best kan dat we in moeten leveren en dat het niet altijd even leuk zal zijn, maar dat er mensen zijn die goed over keuzes nadenken. Het optreden van de premier stelde al niet gerust. Maar het feit dat hoge ambtenaren kennelijk andere dingen voorrang verlenen boven HET moment van het jaar waarop het land uitkijkt naar wat komen gaat, vind ik meer dan kwalijk. Daar is maar een goed woord voor: gestuntel!!

Blote buiken tax?

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik op zijn zachtst gezegd geen fan ben van de heer Wilders. Het verbaast me dan ook steeds weer dat alle journalisten de aandacht op hem vestigen. Gisteren, tijdens de Algemene Beschouwingen, was het weer raak. Mijn hemel, al bedoelt de man het serieus, je neemt het toch niet serieus? Wie wil je met al die aandacht overtuigen? Mensen die hem verafgoden blijven dat toch wel doen en mensen die hem niet moeten, ergeren zich alleen maar geel en groen. Oops, en nu besteed ik zelf ook een blog aan hem... Wilders met zijn hoofddoekjes tax. Hoofddoekjes zijn een teken van onderdrukking van de vrouw en ze vervuilen het straatbeeld. Met het eerste kun je het eens zijn. Wanneer een vrouw niet de keuze heeft al dan niet een hoofddoek te dragen, dan is dat niet goed. Maar laten we de parallel eens trekken met het andere uiterste: de blootcultuur. Overal op straat zie ik stukken mens die ik niet wil zien. Hoewel de mode - gelukkig - weer wat bedekter lijkt te worden (of is dat omdat de winter eraan komt?), zie je overal blote ruggen en, nog erger, blote buiken. Het is maar weinig mensen gegeven dat dit mooi is. En zelfs dan... Vandaag op het werk ook weer een meisje met een deel van de buik bloot. Waarom doen vrouwen dat? Eigenlijk vind ik het net zo goed een teken van onderdrukking, want doet een deel van de vrouwen dit niet alleen maar om mannen te plezieren? En ziet een deel van de mannen dit niet als een uitnodiging om dingen te kunnen doen die ze niet moeten willen doen? Kortom, meneer Wilders, waarom dan niet gepleit voor een blote buiken tax? Want als we het dan toch over straatvervuiling hebben...

Wii-en

Sinds mijn verjaardag hebben we thuis een nieuwe hobby: de Wii-sports. Als echte jongere ouderen houden we ons vooral bij het bowlen en tennissen. Trouw doen we iedere dag de Wii-fit test. Mijn fitheidsleeftijd varieert al naar gelang de opdrachten die het programma mij geeft. Gisteren nog 55, maar vandaag maar weer 29. Er zijn ook dagen dat ik 80 jaar ben. Maar dat mag de pret niet drukken. Sammy, onze kater, zit met stijgende verbazing naar ons te kijken. Twee mensen die met een kastje in hun hand heen en weer staan te zwaaien, hun ogen gefixeerd op het scherm. Hij knippert dan nog maar eens met zijn ogen en gaat verder slapen. Hij vindt die Wii een vervelende concurrent. Soms zijn we wat te fanatiek. Dan vliegen de glazen (al dan niet met inhoud) door de kamer, tegen de muur. De lamp is al diverse malen tegen de grond gegaan. En soms mept de een in zijn enthousiasme de ander keihard op de arm. Ik voel me ook al helemaal een met mijn Mii, een donkerharig wicht in een paars truitje. In mijn dromen begin ik er al helemaal zo uit te zien. We houden het ook goed vol, al zes weken. Nou maar hopen dat dat met dit nieuwe blog ook lukt!