Al bijna 20 jaar reis ik vrijwel dagelijks per trein van en naar mijn werk. De laatste vijf jaar is dat van Amsterdam Amstel naar Utrecht en weer terug. En er is een aantal mensen dat datzelfde traject op ongeveer dezelfde tijden aflegt. Een aantal daarvan groet je, een enkele keer wissel je wat woorden uit. Ze horen bij je dagelijkse ritme, al weet je verder eigenlijk niets van ze. Maar ze zijn een soort ankerpunt. Toen ik jaren geleden van Ede-Wageningen naar Utrecht reisde, is het me weleens gebeurd dat ik in een verkeerde trein stapte. Ik kwam op het nippertje aan, lette niet op de borden en liep de zo de trein in. Op het moment dat ik de coupe inkeek, dacht ik: "er klopt iets niet", maar ik kon er mijn vinger niet opleggen. Toch maar even snel gevraagd waar de trein heenging. Naar Den Bosch dus. Nog sneller de trein weer uit dus. Later besefte ik waarom er iets niet klopte. Geen enkel gezicht in die trein kwam me ook maar enigszins bekend voor. Onbewust was dat me opgevallen. Onlangs viel me weer wat op. Ik heb me een aantal jaren vreselijk geergerd aan een mevrouw die ik gedachten "Juffrouw Mier" noemde. Ze was klein, spichtig, wat ouder en ze liep heel snel. Ze was altijd als eerste de trein in en lette nooit op of ze daarbij wellicht iemand vrijwel omver liep. Maar sinds een maand of twee is ze er niet meer. Toen ik deze week net de trein miste en op een bankje zat te wachten op de volgende gingen mijn gedachten naar haar. Waar zou ze gebleven zijn? Zou ze met pensioen zijn? Wat deed ze dan eigenlijk al die tijd in Utrecht? Zou er niet iets ergers zijn? Of wie weet heeft ze wel een sabattical en komt ze weer terug. Maar een sabattical is niks voor juffrouw Mier. Na een kwartier kwam de trein. Een aantal andere bekende mede-reizigers stapte ook in. Gelukkig maar. Hoe je je er ook aan kunt ergeren, ze horen erbij. Je gaat ze pas missen als ze er niet meer zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten