De DSB-bank is failliet. En al een paar dagen ben ik boos op Bos. Veel mensen werkloos, veel spaarders de dupe, kortom een hoop ellende. Waarom niet wat hulp aan deze bank en wel heel veel geld in andere banken steken? Goed, een argument snap ik enigszins. DSB is niet door de kredietcrisis in de problemen gekomen, maar door eigen dom beleid. En dat geldt, aldus Bos, niet voor de andere banken. Maar als de ING of de ABN/Amro nou een wat meer solide beleid hadden gevoerd, dan waren ze ondanks de crisis misschien ook wel niet in de problemen gekomen. Weten wij veel? Daarom blijf ik nu met het volgende gevoel zitten: de Nederlandse belastingbetaler mag wel risico lopen omdat Amerikanen domme hypotheken afsloten waar onze ING bij betrokken was, maar niet voor Nederlanders die domme hypotheken afgesloten hebben bij DSB. Dat voelt een beetje raar. Dus schreef ik op Twitter dat Bos boter op zijn hoofd heeft. Alleen: ik heb dat zelf ook. Al twee maanden geleden haalde ik vrijwel al mijn spaargeld bij DSB weg omdat ik hoorde dat ze wel eens failliet zouden kunnen gaan. En in het weekend voor D-weekend haalde ik het laatste beetje weg. Zo droeg ik mijn eigen steentje bij de de DSB-malaise, maar intussen was ik toch boos op Bos. Eerlijk is eerlijk: ik ben blij dat ik geen gedoe over mijn geld heb. Maar die smeltende boter op mijn hoofd voelt toch wat minder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten