Deze week heb ik me vaak afgevraagd wat me nu zo boos maakt om wat er in de politiek gebeurt. Zo boos en verdrietig dat ik er soms uren per dag aan denk en niet kan slapen. Niet gezond voor je gemoedsrust. Natuurlijk is de meest voor hand liggende verklaring dat wat er nu afgesproken gaat worden in de kabinetsformatie indruist tegen mijn gevoel van rechtvaardigheid. De zwakke schouders de sterkste lasten. Als je zoiets op Twitter zegt, denken mensen meteen dat je zelf zwakke schouders hebt. Nou, die heb ik letterlijk en figuurlijk niet. Maar toch is dat niet hetgeen me het meest boos maakt. Ik weet al sinds ik jong ben dat er verschillende meningen bestaan over hoe je de welvaart zou moeten verdelen.
Nee, wat me vooral boos maakt, is het keiharde oordelen over mensen die je eigenlijk niet kent. En het goed praten hiervan. En het afzeiken van mensen die bezorgd hierover zijn. En waarom maakt met dat boos? Omdat het uiteindelijk over mijn buren gaat. Over die mensen hier in de omgeving die moslim zijn en met wie we samen in een gezellige buurt wonen. Over mijn buurman die na de vakantie de spullen mee naar boven sjouwt. Over mijn groenteboer die in al zijn enthousiasme iedereen overhaalt de lekkerste dadels van Amsterdam te kopen. Over die giechelende meiden in de winkelstraat die samen lekker puber lopen te zijn. En buiten mijn buurt gaat het over net zulke mensen. Over de buren van mijn moeder in een dorp in Brabant, die als ze 's avonds laat thuis kwam een oogje in het zeil hielden en keken of ze veilig binnen kwam. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Daarom maakt het me zo verschrikkelijk boos dat er drie mannen zijn die afspreken elkaars standpunten te accepteren over de islam. Waarom gebeurt dit? Waarom accepteren we dit?
Want hoe zouden wij het vinden als ons in een ander land hetzelfde overkwam? Hoe zouden wij het vinden als onze kinderen in een hoek gezet zouden worden al doen ze nog zo hun best op school? In een hoek, enkel en alleen omdat ze tot een bevolkingsgroep horen die onder vuur ligt. Stel dat we als bevolkingsgroep in dat land vaker dan gemiddeld in aanraking met de politie komen. Wil je dan dat jouw kind daar ook op aangekeken wordt, ook al doet het niks verkeerd? Kijk eens naar het wangedrag van sommige Nederlandse jongeren in Spanje en Griekenland. Die misdragen zich daar en vinden dat Spanjaarden en Grieken zich hier maar aan aan moeten passen. Voor die jongeren heb ik weinig respect. Maar moet ik daar alle Nederlandse jongeren op aan kijken?
Kortom: het gaat over mensen. Mensen die net als jij en ik een leven willen dat bij hen past en waar ze plezier in hebben. Mensen die samen met Nederlanders er wat van willen maken. Die mensen maken het merendeel van de moslimbevolking uit. Politici zouden hierin het voorbeeld moeten geven. Die zouden niet moeten accepteren dat er zo over een bevolkingsgroep gesproken wordt. Niet door een politieke partij en ook niet door individuele Nederlandse burgers. De vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar wat als het andere vrijheden in de weg dreigt te gaan staan? De vrijheid om te leven als elke Nederlander. En omdat die vrijheid voor een deel van mijn (en jouw) buren onder druk staat, ben ik boos. Heel boos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten