Reactie geweigerd

Iedere dag horen we wel van CDA-ers die niet in zee willen met de PVV. Gelijk hebben ze wat mij betreft. Ik waardeer de ophef in het CDA een stuk meer dan de oorverdovende stilte binnen de VVD. Mannen als Veerman en Wijffels waardeer ik zeer, al zijn ze niet van mijn partij. Ik zie een van die twee wel als minister-president van een zakenkabinet of een extraparlementair kabinet. Liever dan Mark Rutte, die in mijn ogen nog nooit een staaltje leiderschap heeft laten zien. Juist nu zou Rutte zich als toekomstig premier moeten laten horen. Dat hij zich niet uit wil laten over de onderhandelingen begrijp ik. Maar juist hij zou zich scherp moeten uitspreken tegen de onfatsoenlijke reacties van veel mensen in de samenleving op de zorgen die CDA-ers en ook links uiten. Die onfatsoenlijke reacties komen niet alleen van PVV-ers maar ook van een deel van zijn eigen achterban. Echter, hij gooit olie op het vuur met zo ongeveer het enige wat hij in de laatste maand heeft gezegd: "de druiven zijn zuur bij de linkse kerk".

Rutte zou er goed aan doen eens een uurtje de reacties van Telegraaf-lezers te bekijken op de (keurig) morrende CDA-ers. Dan weet hij voor welke mensen hij het onder andere doet nu. Mensen die schelden, beledigen, kleineren de normaalste zaak van de wereld vinden, maar dat wel doen achter een virtuele muur. Het is echt stuitend om te zien wat er allemaal de wereld in geslingerd wordt. Er staan nog net geen doodsbedreigingen op. Waarschijnlijk haalt de moderator van de Telegraaf die weg. Grappige is dat de enige keer dat ik een wat onfatsoenlijke reactie op de Telegraaf-site wilde plaatsen deze geweigerd werd. Een aantal weken geleden bracht de Telegraaf het als groot nieuws dat 45% van haar lezers Wilders de slimste politicus vond tegenover slechts 3% Cohen. Ik kon het even niet laten en typte een wat flauwe reactie (ik geef het toe), namelijk dat ik het een GROOT compliment voor Cohen vond dat Telegraaf-lezers hem niet zien als de slimste politicus. En geloof het of niet: mijn reactie werd geweigerd. Hij was niet in lijn met de huisregels van de Telegraaf... Mijn mond viel open. Je wilt niet weten wat er namelijk allemaal over Cohen geschreven werd door de lezers van dat stuk. Kennelijk mag je critici van rechts uitmaken voor wat je wil, maar mag je geen kritiek leveren op het Telegraaf-publiek. Hoewel ik mijn eigen reactie ook kinderachtig vond, blijf ik het censuur van de bovenste plank vinden. Maar ja, volgens Rutte eet ik dan ook zure druiven in mijn linkse kerk. En weet je, die laat ik me dan maar lekker smaken.

Waarom ben ik eigenlijk zo boos?

Deze week heb ik me vaak afgevraagd wat me nu zo boos maakt om wat er in de politiek gebeurt. Zo boos en verdrietig dat ik er soms uren per dag aan denk en niet kan slapen. Niet gezond voor je gemoedsrust. Natuurlijk is de meest voor hand liggende verklaring dat wat er nu afgesproken gaat worden in de kabinetsformatie indruist tegen mijn gevoel van rechtvaardigheid. De zwakke schouders de sterkste lasten. Als je zoiets op Twitter zegt, denken mensen meteen dat je zelf zwakke schouders hebt. Nou, die heb ik letterlijk en figuurlijk niet. Maar toch is dat niet hetgeen me het meest boos maakt. Ik weet al sinds ik jong ben dat er verschillende meningen bestaan over hoe je de welvaart zou moeten verdelen.

Nee, wat me vooral boos maakt, is het keiharde oordelen over mensen die je eigenlijk niet kent. En het goed praten hiervan. En het afzeiken van mensen die bezorgd hierover zijn. En waarom maakt met dat boos? Omdat het uiteindelijk over mijn buren gaat. Over die mensen hier in de omgeving die moslim zijn en met wie we samen in een gezellige buurt wonen. Over mijn buurman die na de vakantie de spullen mee naar boven sjouwt. Over mijn groenteboer die in al zijn enthousiasme iedereen overhaalt de lekkerste dadels van Amsterdam te kopen. Over die giechelende meiden in de winkelstraat die samen lekker puber lopen te zijn. En buiten mijn buurt gaat het over net zulke mensen. Over de buren van mijn moeder in een dorp in Brabant, die als ze 's avonds laat thuis kwam een oogje in het zeil hielden en keken of ze veilig binnen kwam. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Daarom maakt het me zo verschrikkelijk boos dat er drie mannen zijn die afspreken elkaars standpunten te accepteren over de islam. Waarom gebeurt dit? Waarom accepteren we dit?

Want hoe zouden wij het vinden als ons in een ander land hetzelfde overkwam? Hoe zouden wij het vinden als onze kinderen in een hoek gezet zouden worden al doen ze nog zo hun best op school? In een hoek, enkel en alleen omdat ze tot een bevolkingsgroep horen die onder vuur ligt. Stel dat we als bevolkingsgroep in dat land vaker dan gemiddeld in aanraking met de politie komen. Wil je dan dat jouw kind daar ook op aangekeken wordt, ook al doet het niks verkeerd? Kijk eens naar het wangedrag van sommige Nederlandse jongeren in Spanje en Griekenland. Die misdragen zich daar en vinden dat Spanjaarden en Grieken zich hier maar aan aan moeten passen. Voor die jongeren heb ik weinig respect. Maar moet ik daar alle Nederlandse jongeren op aan kijken?

Kortom: het gaat over mensen. Mensen die net als jij en ik een leven willen dat bij hen past en waar ze plezier in hebben. Mensen die samen met Nederlanders er wat van willen maken. Die mensen maken het merendeel van de moslimbevolking uit. Politici zouden hierin het voorbeeld moeten geven. Die zouden niet moeten accepteren dat er zo over een bevolkingsgroep gesproken wordt. Niet door een politieke partij en ook niet door individuele Nederlandse burgers. De vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar wat als het andere vrijheden in de weg dreigt te gaan staan? De vrijheid om te leven als elke Nederlander. En omdat die vrijheid voor een deel van mijn (en jouw) buren onder druk staat, ben ik boos. Heel boos.

Rare week

Ik vond het maar een rare week deze week. Terwijl ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat achter de computer zat om deadlines te halen, kon ik het ook niet laten zo veel mogelijk te lezen over de ontwikkelingen in ons land. Er schiet dan toch veel door je hoofd. Van de geschiedenislessen over de Tweede Wereldoorlog, tot het op het spel staan van je baan, tot emigreren naar New York, tot je eigen contacten met mensen die je aardig vindt maar die rechts gestemd hebben, tot denken: "de tijd zal het moeten leren".

Kortom, ik maak me erg druk over wat er nu allemaal gebeurt. Wat ik deze week heb gezien stemt me treurig. De houding van Mark Rutte en Maxime Verhagen tijdens het debat van woensdag: genant. Twee pubers die hun klasgenoten belachelijk zitten te maken door een lange neus te maken en steeds samen te zitten smoezen. Een collega van mij heeft wel eens gezegd dat ze niet weet hoe ze haar zoon nog moet opvoeden als ze naar dergelijke acties van politici kijkt. Ze leert hem dat hij anderen moet laten uitspreken en goed moet luisteren naar wat anderen zeggen. Nu zat het met dat eerste wel goed in het debat van woensdag, maar met dat tweede niet bepaald. Maar ja, men acht zich onoverwinnelijk. VVD-Kamerlid Hennis twitterde net voor het debat: "Op weg naar het debat, #theatervandelach". Op mijn reactie dat ik dit minachtend vond voor haar collega-kamerleden, reageerde ze dat het ironisch bedoeld was. Ja, ja, maar je schrijft het wel op en ik zie de ironie er niet van in.

Nog erger is echter de reactie van Jos Verhoeven, voorzitter van de Kamercentrale Flevoland. Ik citeer uit de Volkskrant: "Het gaat erom dat het programma van de VVD in het regeerakkoord goed herkenbaar is. En of je daarbij steun krijgt van mensen die wat minder aardig zijn, dat maakt mij helemaal niets uit. De PvdA mag minder extreem zijn, maar die zitten wel aan de hypotheekrenteaftrek. Dan regeer ik liever met een partij die dat niet doet en af en toe wat rare uitspraken doet." Zo bagatelliseer je dus alles... Wat minder aardig, rare uitspraken. Thomas von der Dunk schreef op de Volkskrant website een snoeiharde column, getiteld "De morele leegte van de VVD" waar dit citaat ook in naar voren komt. Hij legt linken naar zo'n driekwart eeuw geleden, in mijn woorden samengevat: ook toen ging materie voor principes. Misschien sterk aangezet, maar ik begrijp het wel. En het maakt me bang voor wat er gaat komen de komende 10 jaar in Nederland. De klok boven dit bericht staat niet voor niets op vijf voor twaalf.

De PVV heeft een substantieel aandeel in het rechtse blok, wat hierdoor verlamt raakt en steeds meer zal toestaan. Verhagen zal er bijvoorbeeld alles aan doen om het uitstapje van Wilders naar New York op 11 september te bagatelliseren. "Hij staat daar niet namens Nederland". Maar hij staat daar WEL namens Nederland als hij in het kabinet zit of dat kabinet overeind houdt. Kom niet aan met cosmetische trucs. Alleen zal Rutte niet meer wegkomen met wat hij nu vooral doet: zwijgen. Hij zal aangesproken gaan worden op hoog niveau. Wilders beledigt Obama bijvoorbeeld op de flap van een anti-Obama boek. Rutte denkt toch werkelijk niet dat dat de Nederlandse positie in het buitenland goed doet? Wat als hij Obama gaat ontmoeten? De Verenigde Staten hoeven echt niet bang voor Nederland te zijn. Dat denken wij in onze grootheidswaanzin nog wel eens, maar feit is dat we een relatief kleine speler zijn op het wereldtoneel.

Dat was een beetje hoe ik me de afgelopen week heb gevoeld. Voor nu ga ik maar eens afwachten wat er gaat komen en hoe we er over een paar jaar voor staan. Want ondanks alles: dat weet niemand nog. We weten nu niet wie de winnaars en verliezers van deze verkiezingen en deze formatie zijn, al roept iedereen nu nog zo hard dat de PvdA de grote verliezer is. Dat zien we pas over een tijd en pas dan kun je - zoals het altijd gaat in de geschiedenis - echte conclusies trekken. Dat ik de komende jaren vrees, doet daar niets aan af.

Te vroeg

Helaas was ik te vroeg met mijn woorden over Mark Rutte. Vandaag in de Telegraaf ging ook bij hem de beschuldigende vinger richting Cohen. De dag van vandaag belooft weinig goeds voor de nabije toekomst. Links is overstuur, maar zelfs dan wil D'66 niet met de SP. Rechts doet niet mee aan het debat komende woensdag en de aanstaande premier verlaagt zich tot de term "de linkse kerk". Rutte ziet eruit als het beste jongetje van de klas dat uiteindelijk zijn zin heeft gekregen. Fijn voor hem. Ga het nu dan maar doen. Maar ben wel zo flink dat je niet zeurt over kritiek. Wijs niet meteen naar een ander om eventuele smetjes op je blazoen te verdoezelen. Je hebt altijd een keuze. Vandaag heb ik wel 100 keer aan mijn moeder gedacht. Haar woorden: "Als Lia in de sloot springt, spring jij dan ook?" klonken in mijn hoofd. Daarmee gaf ze aan dat ik altijd zelf verantwoordelijk was voor wat ik deed. Ik haatte het wanneer ze het zei, maar gelijk had ze wel. Was ze er nog maar, die moeder van mij. Dan had ik haar gevraagd dat zinnetje nog eens een keer te zeggen.