Fotocursus

Sinds een paar weken doe ik een fotocursus. Ik heb pas vier lessen gehad, maar toch al wat geleerd. Voor onze vorige opdracht moesten we drie keer hetzelfde object fotograferen met drie verschillende standen van de lens. Het object moest ongeveer even groot op de foto blijven. Dat was een eye-opener! Je krijgt echt verschillende achtergronden en daardoor ook andere foto's. Zie hieronder een van de series die ik gemaakt heb.Voor de volgende opdracht moeten we steeds hetzelfde object vanuit verschillende standpunten fotograferen. Zaterdag dus lekker het Oosterpark in, naar het Boerhaaveplein en naar de bankjes langs de Amstel. Ben benieuwd hoe dat gaat!

Boter op mijn hoofd

De DSB-bank is failliet. En al een paar dagen ben ik boos op Bos. Veel mensen werkloos, veel spaarders de dupe, kortom een hoop ellende. Waarom niet wat hulp aan deze bank en wel heel veel geld in andere banken steken? Goed, een argument snap ik enigszins. DSB is niet door de kredietcrisis in de problemen gekomen, maar door eigen dom beleid. En dat geldt, aldus Bos, niet voor de andere banken. Maar als de ING of de ABN/Amro nou een wat meer solide beleid hadden gevoerd, dan waren ze ondanks de crisis misschien ook wel niet in de problemen gekomen. Weten wij veel? Daarom blijf ik nu met het volgende gevoel zitten: de Nederlandse belastingbetaler mag wel risico lopen omdat Amerikanen domme hypotheken afsloten waar onze ING bij betrokken was, maar niet voor Nederlanders die domme hypotheken afgesloten hebben bij DSB. Dat voelt een beetje raar. Dus schreef ik op Twitter dat Bos boter op zijn hoofd heeft. Alleen: ik heb dat zelf ook. Al twee maanden geleden haalde ik vrijwel al mijn spaargeld bij DSB weg omdat ik hoorde dat ze wel eens failliet zouden kunnen gaan. En in het weekend voor D-weekend haalde ik het laatste beetje weg. Zo droeg ik mijn eigen steentje bij de de DSB-malaise, maar intussen was ik toch boos op Bos. Eerlijk is eerlijk: ik ben blij dat ik geen gedoe over mijn geld heb. Maar die smeltende boter op mijn hoofd voelt toch wat minder...

Mensen in de trein

Al bijna 20 jaar reis ik vrijwel dagelijks per trein van en naar mijn werk. De laatste vijf jaar is dat van Amsterdam Amstel naar Utrecht en weer terug. En er is een aantal mensen dat datzelfde traject op ongeveer dezelfde tijden aflegt. Een aantal daarvan groet je, een enkele keer wissel je wat woorden uit. Ze horen bij je dagelijkse ritme, al weet je verder eigenlijk niets van ze. Maar ze zijn een soort ankerpunt. Toen ik jaren geleden van Ede-Wageningen naar Utrecht reisde, is het me weleens gebeurd dat ik in een verkeerde trein stapte. Ik kwam op het nippertje aan, lette niet op de borden en liep de zo de trein in. Op het moment dat ik de coupe inkeek, dacht ik: "er klopt iets niet", maar ik kon er mijn vinger niet opleggen. Toch maar even snel gevraagd waar de trein heenging. Naar Den Bosch dus. Nog sneller de trein weer uit dus. Later besefte ik waarom er iets niet klopte. Geen enkel gezicht in die trein kwam me ook maar enigszins bekend voor. Onbewust was dat me opgevallen. Onlangs viel me weer wat op. Ik heb me een aantal jaren vreselijk geergerd aan een mevrouw die ik gedachten "Juffrouw Mier" noemde. Ze was klein, spichtig, wat ouder en ze liep heel snel. Ze was altijd als eerste de trein in en lette nooit op of ze daarbij wellicht iemand vrijwel omver liep. Maar sinds een maand of twee is ze er niet meer. Toen ik deze week net de trein miste en op een bankje zat te wachten op de volgende gingen mijn gedachten naar haar. Waar zou ze gebleven zijn? Zou ze met pensioen zijn? Wat deed ze dan eigenlijk al die tijd in Utrecht? Zou er niet iets ergers zijn? Of wie weet heeft ze wel een sabattical en komt ze weer terug. Maar een sabattical is niks voor juffrouw Mier. Na een kwartier kwam de trein. Een aantal andere bekende mede-reizigers stapte ook in. Gelukkig maar. Hoe je je er ook aan kunt ergeren, ze horen erbij. Je gaat ze pas missen als ze er niet meer zijn!