Winteravond in de buurt...

Winter op ons balkon

Het is winter!!! Ook op ons Amsterdamse balkon




Eten voor de musjes




Bij ons rijden de trams gewoon!




Eenzame fietser

Het jaar in de trein

Zo aan het eind van het jaar is het voor iedereen weer eens tijd een en ander te overdenken. Bij mij is dat in elk geval zo. Deze week had ik ook volop de tijd. Gezien het onmenselijk slechte weer lukt het de Nederlandse Spoorwegen niet om ook maar een trein waar ik in moest op tijd te laten rijden. Afwisselend tandenknarsend en tandenklapperend stond ik op koude perrons, in een overvolle stationshal of met een kopje koffie in de kiosk. Tijd voor reflectie dus.

Ik dacht eraan hoe de trein en zijn publiek een afspiegeling zijn van de maatschappij. De verruwing in de samenleving die tot uiting komt als mensen elkaar's gedrag niet tolereren. Je ziet het terug in de uiterst onbeschofte reacties als je in een stiltecoupe vraagt of iemand elders zijn alledaagse perikelen door de telefoon zou kunnen schreeuwen. Het niet denken aan anderen. Waarom als tiener die tegen de hele wereld is en respect wil opstaan voor die mevrouw van tachtig in een bomvolle trein? Na veel aansporen van een medepassagier en mij vonden ze een tussenoplossing: ze schoven heel dicht tegen elkaar aan zodat de mevrouw er nog net bij kon. En dan de vrijdagavonden als ik wel eens laat reis. Maar je ziet al reizend met de trein ook de mooie kanten van onze samenleving. Bijvoorbeeld die keer op een wat kille dag dat een meisje op Amsterdam Amstel flauwviel. Meteen stond een jong stel bij haar en regelde dat er hulp kwam. Een man deed meteen zijn mooie regenjas uit en legde die over het meisje heen. Of al die keren dat mensen met kinderwagen de helpende hand toegestoken wordt. Conducteurs die rustig de tijd nemen om mensen uit te leggen hoe ze het best ergens kunnen komen. Een vriendelijke lach van medepassagiers die je geregeld tegen komt. Eigenlijk zijn er veel meer mooie momenten dan vervelende in en om de trein. En zo is het in de samenleving ook. Laten we die mooie momenten maar eens wat meer koesteren, dacht ik terwijl ik op een koud perron stond. Maar inwendig mopperde ik toch op de NS.

Creative Blog Award

Het is alweer ruim twee weken geleden dat ik van Monique de Creative Blog Award kreeg. De wat? De creative Blog Award. Maar zo'n prijs krijg je niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen. Dit zijn de opdrachten die je er bij krijgt:

1. Plaats de award en het berichtje op je Blog

De award prijkt fier boven dit bericht. Waarom ik hem kreeg? Ik citeer mijn kleuterschoolvriendin:
Liset is mijn klasgenootje uit de kleuterklas ooit en samen deden we het VWO. We hebben elkaar de laatste tien jaar misschien drie keer gezien, maar verliezen elkaar nooit echt uit het oog. Liset schrijft hartstikke leuk, maar te weinig. Deze prijs dus voor je creatieve fotocursus en als inspiratieprijs


2. Een bedankje en link naar degene die je de award heeft gegeven

@Monique: dank je, ik ben toch wel vereerd! Een mooie aanmoediging om voor 2010 me voor te nemen om meer te gaan schrijven. En elkaar misschien voor de vierde keer in elf jaar te ontmoeten? De link naar Monique's webpagina is hierboven gemaakt.


3. Vertel ons 7 dingen over jezelf die wij niet van je weten

Oops. Ach iedereen weet wel dat ik onhandig ben, dat ik weinig geduld heb en geen fan ben van Geert Wilders. Wat dan te vertellen? Een poging:

- Tassen zijn aan mij niet besteed: het is een noodzakelijk kwaad zo'n ding bij je te hebben.

- Ongeveer een keer in de twee maanden heb ik een pizzadate met twee vriendinnen in Zwolle, hebben altijd dezelfde tafel en we bestellen daar echt altijd hetzelfde. Voor mij de Pasta Lanterna, heerlijk! Vrijdag ga ik weer!

- Een Amerikaanse vriend van mij vond me een gevaar op fiets ("Are you looking at any sign?"). Maar hij heeft nog nooit in Amsterdam gefietst en dus geen recht van spreken.

- Ik lijk sprekend op mijn oma van Dij. Als mensen een foto van haar zien, vragen ze of zij mijn moeder is.

- Constante geluiden zoals het brommen van een airconditioner maken me helemaal gek!

- N.a.v. Monique die dierenarts wilde worden: ik wilde journalist worden. Maar in Wageningen kon je dat niet studeren en ik bleek ook niet zo'n heel fervente schrijfster (zie de frequentie van dit blog)

- Ik heb net een tijdelijk abonnement op de Libelle genomen, auch!

De volgende drie opdrachten luiden als volgt:
4. Kies 7 andere bloggers die volgens jou deze award ook verdienen
5. Plaats een link naar deze 7 bloggers.
6. Laat deze 7 mensen weten dat je ze deze award hebt gegeven

Hier volg ik het voorbeeld van een andere prijswinnaar van Monique (Frederique). Ik citeer: Opdrachten 4, 5 & 6 ga ik niet uitvoeren. Ik heb geen 7 mede loggers meer paraat die ik kan verwennen met deze award. En zo vervallen dus ook de rest van de opdrachten….

Nou Monique, ik hoop dat je een beetje tevreden bent! In elk geval weer eens een berichtje!

Het is stil in Amsterdam

Het is stil in Amsterdam. Een mooie zin voor een stad die eigenlijk nooit slaapt. Voor een stad vol leven waar altijd wat gebeurt. Vandaag was het die zin die onze burgemeester Job Cohen gebruikte om te omschrijven wat hij voelde toen hij hoorde dat Ramses Shaffey is overleden. Dat vond ik zo mooi. Voortaan zal ik altijd als ik langs het Sarphatihuis loop (waar Ramses woonde de laatste jaren) denken aan deze zin. De stad van het eeuwige lawaai wist vandaag even niks meer te zeggen...